عمری ست گردگردش رنگ خودیم ما

چون آسیا فلاخن سنگ خودیم ما

دریاد زندگی به عدم ناز کنیم

رنگ حنای رفته زچنگ خودیم ما

فرصت کجاست تا به تظلم جنون کنیم

دنباله ای زگرد ترنگ خودیم ما

فکر و وقار و خفت کس در خیال کیست

کم نیست گرترازوی سنگ خودیم ما

کو دور آسمان وکجا گردش زمان

سرگشته های عالم بنگ خودیم ما

از هم گذشته است پی کاروان عمر

واماندهٔ شتاب و درنگ خودیم ما

نخجیرگاه عجز رهایی کمند نیست

هم خود ز رنگ جسته پلنگ خودیم ما

ای شمع ، عافیتکده ، تسلیم نیستی ست

کشتی نشین کام نهنگ خودیم ما

رسواییی به فطرت ناقص نمی رسد

مجنون قبا ز جامهٔ تنگ خودیم ما

از صنعت مصوررنگ حنا مپرس

دلدارگل به دست فرنگ خودیم ما

کس محرم ادبگه ناموس دل مباد

جایی رسیده ایم که ننگ خودیم ما

تا زنده ایم تاب وتب از ما نمی رود

بیدل به دل خلیده خدنگ خودیم ما